Matka do pracy wraca.

Stało się.
Wracam do pracy.
Po dwóch latach przerwy.
Po jednym porodzie.
Tysiącach pieluch
Wiecznych karmieniach.
Sprzątaniu i spacerach.

Z ulgą...
Radością.
Zapałem.
Głową pełną pomysłów.

Wracam.
Dam radę.
W końcu nie ja jedna.
Prawda?

Prawda!?

Spokojnie matka, spokojnie.
Przygotowywałaś się o tego przecież.
I to długo.

Fakt, perspektywą powrotu do pracy to ja zachwycona nie byłam.
O nie...
Wręcz przerażona byłam.
Ale rozsądek mówił mi: Już czas...
I miał rację.
Po ponad dwóch latach zakopywania się coraz głębiej w życie domowe i robienia z siebie domownika - którym zdecydowanie nie jestem - powiedziałam stop.
A prawie sobie uwierzyłam, że w domu lubię siedzieć...

Po roku życia 24/7 z Marcelem uciekam do pracy.
Bo jak kocham swoje dziecię nad życie to jak jeszcze posiedzę w domu stanę się sflaczałą matką.
A taka matka chyba nie przynosi żadnych korzyści dla dziecka prawda?

I z wielką przyjemnością do pracy pójdę.
Pisząc o pracy mam na myśli wyjście z domu, przebywanie z DOROSŁYMI ludźmi i przede wszystkim możliwość skupienia się na czymś dłużej niż pięć minut bez ciągłego mama, mama, mamaaaaaaa ...
Egoistycznie zapewniam sobie ten komfort psychiczny dla umęczonego umysłu mojego od bycia matką.

Nie jedna pomyśli, że źle robię...
Baaa! Nawet znajdą się takie co mnie złą matką nazwą, bo o sobie myślę...
Ja bym wam napisała, gdzie to mam - ale za jakiś czas moje dziecko to może przeczytać i nie chciałabym dać mu złego przykładu, ale domyślcie się ;)

Ale ja matka, też człowiekiem jestem.
Ot takie małe odkrycie dla Matek Polek.
I swoje potrzeby mam.
I zrezygnować nie mam zamiaru.
A jedną z nich jest odchamić się troszkę.

I udowodnię, że ja MATKA potrafię, chcę i mogę to wszystko pogodzić.

A wy - życzyć powodzenia mi możecie :)