Matka - trup ...

Umarłam.
Nie żyję.
Zaliczyłam zgon.

Ostatnie dni mnie nie rozpieszczają:
- Jakieś stany depresyjne depczą mi po piętach
- Kolejna rozmowa kwalifikacyjna o pracę
- Przeziębienie Marcela
- Ząbkowanie
- Brak wsparcia i rozmowy z ojcem syna mego

Ja wiem, wstyd się użalać, marudzić - przecież życie takie piękne, cieszyć się nim trzeba, ale ja muszę.  
Po prostu muszę. 
Rozładować się co nieco.
Bo przysięgam z tego grobu nie wstanę.

Marcel dokazuję, a ja? A ja z sił opadam, wariuję i słaniam się bliska podłogi. 
Brakuję mi pomocy - takiej dobrowolnej, nie przymuszonej i nie wyproszonej - ojca dziecka mego mi brakuję. 
A tak cały dzień z moim szalejącym oprawcą samiuteńka.
Na widok zupek, serków, pampersów i samochodzików robi mi się nie dobrze - ja wiem, jutro mi przejdzie, ale jak przetrwać to "dziś"?

Najgorzej jak dodatkowo mój kiepski dzień (dwa, trzy, ... , ewentualnie siedem) łączy się z kiepskim dniem Marcela. Wtedy serio nie mam ochoty wstać z łóżka, a wszystko maluję się w czarnych barwach...

Doszłam do wniosku, że przydałaby mi się jakiś odpoczynek.
Nie należy mi się?
Od roku samotnie wychowuję dziecko - nie mylić z samotną matką, bo takową nie jestem.
A gdzie jest napisane, że po urodzeniu nie ma już "MOICH" potrzeb?
Ja potrzebuję zmiany miejsca, oddechu, odskoczni, żeby nacieszyć się sobą i zapomnieć na chwilę o problemach. 
By się naładować i być lepszym człowiekiem.
Lepszą matką.
Zanim się rozłożę.
I zacznę śmierdzieć.
Jak na trupa przystało.

Potrzebuję odrobinę szału, radości, ekscytacji.
Jest okazja gdzieś wyjść - koleżanki zapraszają (rzadko, bo rzadko, bo jakoś się ulotniły po narodzinach Marcelka, większość bezdzietnych, ot tak tylko zaznaczę).
Jak mantrę powtarzam - może następnym razem. 
Ale to rodzi przygnębienie i frustrację. 
Bo przecież należy mi się. 
Jak psu zupa. Od porodu niegdzie nie byłam. 
Oszaleć idzie. 
A podobno szczęśliwi rodzice = szczęśliwe dziecko. 
I w ogóle jak można tak żyć, odkładając wiecznie wszystko na później. 
Aktualnie jeszcze się nie pogodziłam z tym. Wciąż przeżywam. 
Ja wiem, wiem, ale na ten moment, puste hasła pod tytułem "inni mają gorzej", "nie można mieć wszystkiego", "ciesz się tym co masz", "to nie tylko Ty", "takie życie"- do mnie NIE przemawiają.


Mimo wszystko działam na pełnych obrotach. 

Synuś mnie mobilizuje, a i wyjścia raczej nie ma. 
Każdy jego uśmiech. 
Każda psota w ciągu dnia sprawiają, że jakoś brnę do przodu. 
I podejmuję wyzwania. 
Walczę. 

A wy jak sobie radzicie z swoimi frustracjami?
Macie jakieś sprawdzone sposoby?

Podsyłajcie jeśli nie chcecie mieć mnie na sumieniu ;)

Trochę humoru:

Matka znikła w nieznanych okolicznościach - wróci jutro albo pojutrze, ewentualnie za 3 dni ;)